Een jaar of wet trug kwam der een domenie op Worremerveer te preke.
Hai weunde zellef een end weg. Worremerveer was puur zo’n oitnaaier en deervedaan gong ie al op zaterdag te warskip, om de vollegede dag baitais in de kerrek te weze. Nou sting der an de overkant van Worremerveer et febriek De Liefde, en deer werrekte ze nacht in dag, ok nag zaterdags. En een olieslagerai werrekt niet helegaar overstil.
Evegoed sliep ie nag zó vast dat de dienstmaid – puur zo’n froiteghaidje – em soches helegaar wakker skudde most.
‘Acht uur meheer’, zee ze, toe ie met pluurogies onder de dekes vedaan kwam. Hai docht nag: ik laik welderes saggeraineger an de dag des here begonne te weze. Maar evegoed heb ie ze aige de rest van ze leve of zitte vrage werom dat maidje nou ok nag wete wou of ie de ovvelope nacht gien last van de liefde ehad had.